Głównymi atutami gminy są unikatowa przyroda a także nadzwyczaj piękne krajobrazy, odmienne dla każdego z sołectw, z możliwością obserwacji szczytów Beskidu Śląskiego, Pradziada w Jesionikach, Biskupiej Kopy w Górach Opawskich (Sudety) i Góry św. Anny.

Miłośnicy lasu i dzikiej przyrody mają od października 2008 r. do dyspozycji przyrodniczą ścieżkę dydaktyczna w lesie Widok, która częściowo urządzona została na terenach przynależnych do gm. Kornowac.

Tutejszemu bogactwu przyrodniczemu sprzyja niezbyt intensywna gospodarka rolna zwłaszcza szybko rozwijające się rolnictwo ekologiczne oraz bliskość korytarza ekologicznego o znaczeniu międzynarodowym, który biegnie wzdłuż Odry, od Bramy Morawskiej do Bałtyku; już od dziesiątków tysięcy lat korytarz ten umożliwia żywym składnikom przyrody na wędrówkę z południa na północ oraz odwrotnie.

Ta niezbyt intensywna gospodarka rolna oraz kilka niewielkich powierzchniowo lasów, porastających nieprzydatne dla rolnictwa zbocza o największych spadkach terenu, wybitnie sprzyjają zachowaniu bogatego w gatunki świata roślin, grzybów i zwierząt. Najwyżej usytuowany punkt terenu sołectwa – 290,2 m n.p.m. znajduje się w pobliżu ul. Spokojnej. Natomiast niektóre wilgotne łąki tej wsi są usytuowane o ponad 60 metrów niżej. Po dawnym państwowym gospodarstwie rolnym zachował się park o powierzchni 0,5 ha, który jest ujęty w rejestrze wojewódzkiego konserwatora zabytków. Rośnie w nim cis pospolity, który jest przypuszczalnie najstarszym drzewem gminy oraz ponad 120-letnie pojedyncze okazałe drzewa: dąb, lipa, jesion, klon zwyczajny, kasztanowiec i grab.

Tereny Kobyli, od północy, graniczą z raciborskim ogrodem botanicznym - Arboretum Bramy Morawskiej. W sołectwie przeważają niezbyt urodzajne gleby gliniasto-piaszczyste, mniej przydatne dla intensywnej uprawy rolnej, lecz atrakcyjne dla ekstensywnego, ekologicznego rolnictwa i sadownictwa oraz do zabudowy mieszkalnej. Najstarsza zapisana nazwa wsi „Cobela” pochodzi niewątpliwie od kobyły czyli samicy konia, zwierzęcia, bez którego niemożliwa byłaby, trwająca wiele setek lat, uprawa roli oraz zbiór plonów.

Oprócz bogatych florystycznie, wilgotnych łąk, a także suchych muraw i wrzosowisk oraz niewielkich, lecz uroczych zadrzewień i zakrzewień rozmieszczonych w różnych miejscach na polach, dużą wartością przyrodniczą jest znajdująca się w granicach tego sołectwa część lasu Życzyńskiego zwanego też Gojnicą[1], z fragmentami dojrzałych blisko 150-letnich drzewostanów sosnowych. W drugim piętrze, pod ogromnymi sosnami, rosną kilkudziesięcioletnie: dęby, miejscami buki i graby, a rzadziej wiązy górskie.

Wyróżnić trzeba kilka większych obszarów bardzo żyznych lasów liściastych, usytuowanych na skarpach o dużych spadkach terenu, które nie pozwalały na rolnicze zagospodarowanie gruntów zajmowanych przez te lasy. Dlatego zachował się w nich świat roślin grzybów i zwierząt typowy dla lasów pierwotnych naszej części Górnego Śląska. Są to lasy: Łaziska, Lutoń, Krześnioki, Pocionki i południowo-wschodnia część uroczyska leśnego Widok. Stosunkowo nieduże odległości od Beskidu Śląskiego i Gór Opawskich sprawiły, że w lasach tych obserwuje się występowanie elementów przyrody ożywionej typowych dla najżyźniejszych lasów karpackich i równocześnie dla bogatych gatunkowo żyznych lasów sudeckich.

Szczególną wartością przyrodniczą Rzuchowa jest rzeka – Suminka ze stawami rybnymi i rozległymi mokradłami – trzcinowiskami- ciągnącymi się do granicy sołectwa ze Pstrążną. Latem lustro stawów rzuchowskich pokrywa, w wielu miejscach, paprotka wodna- salwinia pływająca. Ta „lubiąca” ciepłe wody roślina, ze względu na rzadkość występowania, jest prawnie chroniona w Polsce.

W Łańcach, w pobliżu rozwidlenia ulic: Wolności i Szkolnej, rośnie najokazalsze drzewo Parku Krajobrazowego Cysterskie Kompozycje Krajobrazowe Rud Wielkich i jego otuliny. Jest to topola z obwodem pnia około 8 m! W pobliżu tej topoli i ul. Szkolnej znajduje się resztówka podworska z budynkami gospodarczymi i z ponad 100-letnimi drzewami, cennymi przyrodniczo i krajobrazowo. Są to m.in.: kasztanowce, graby, jesiony i dużo młodsze wierzby płaczące. Dwa drzewa mają charakter pomników przyrody. Są to: około 200-letnia, nieco już schorowana, lipa drobnolistna i około 150-letni zdrowy buk z piękną koroną.